Historia zespolu

misiek

Powracając do wczesnych lat osiemdziesiątych. Maideni byli jednym z kilku zespołów, które zapoczątkowały Nową Falę Brytyjskiego Heavy Metalu. "Kiedy zaczynaliśmy, ludzie którzy przeglądali gazety muzyczne w Anglii, zawsze nazywali nas punk-metalowcami" mówi basista i założyciel zespołu Steve Harris "Ja sądzę że z tym faktem częściowo związany był nasz wokalista Paul Di'Anno, miał całkowicie krótkie włosy, za twierdzeniem tym może przemawiać fakt że miejscami graliśmy bardzo szybko. Czasami bardzo agresywnie. Ale to nieprawda, punk wcale mnie nie pociągał- tylko prawdziwy metal mnie interesował"- kontynuuje Harris.

Debiutancki singiel "Running Free" zadebiutował na 40 miejscu brytyjskiej listy przebojów. Wtedy to zespół otrzymał propozycję swojego pierwszego wystąpienia na Top Of The Pops- cotygodniowej telewizyjnej liście przebojów, Ironi odmówili, ponieważ woleli grać dla publiczności na żywo. Wydany kilka tygodni później album zatytułowany "Iron Maiden" bezpośrednio uplasował się na 4 miejscu brytyjskiej listy przebojów!

Nie jesteśmy na sprzedaż, to była ich pierwsza poważna decyzja, trwają z tą zasadą aż do dziś. W ciągu swojej kariery wydali dwanaście studyjnych albumów i trzy koncertowe. Płyty zespołu znajdowały się w pierwszych dziesiątkach list przebojów, zarówno u siebie na Wyspach jak i dwudziestu pięciu krajach na całym świecie, wliczając wszystkie dwadzieścia singli wydanych przez zespół. W samych Stanach Zjednoczonych zespół sprzedał nie mniej niż pięć milionów egzemplarzy swoich płyt.

Pomimo licznych zmian składu (w pierwszych latach działalności) zespół utrzymywał swój niepowtarzalny, wypracowany przez siebie styl muzyczny: dudniący bass (Steve Harris), znakomite gitary (Dave Murray, Adrian Smith i Janick Gers), perkusja niczym karabin maszynowy (Nicko McBrain) i wokal jak ryk lwa (Paul Di'Anno) potem wokal zmieni się na bardziej operowy za sprawą Bruca Dickinsona. Drugi album zatytułowany "Killers" wydany został w 1981 roku. Po wydaniu tego krążka zespół po raz pierwszy wyruszył w trasę promującą nowy album, odwiedzili Stany Zjednoczone, Kanadę i kraj w którym heavy metal czczony jest jak religia czyli Japonię. Album ten muzycy Iron Maiden szczególnie zapamiętali z dwóch powodów: po pierwsze był to ich pierwszy album, który uzyskał status złotej płyty i po drugie po albumie tym zespół opuścił dotychczasowy wokalista Paul Di'Anno, którego zastąpił wokalista grupy Samson Bruce Dickinson.

W 1982 roku już z Dickinsonem zespół nagrał kultowy już album "The Number Of The Beast". Album ten powalił konkurencję i zadebiutował po raz pierwszy na pierwszym miejscu w brytyjskiej liście przebojów. Chwilę później klasyczny utwór Ironów "Run To The Hills" zadebiutował w pierwszej dziesiątce singli w Wielkiej Brytanii. Ta płyta odniosła sukces w całej Europie, w Stanach Zjednoczonych, wszędzie pojawiała się na najwyższych pozycjach list przebojów. Wyczerpująca trasa zawierała sto osiemdziesiąt koncertów, trwała osiem miesięcy. Podczas "Beast On The Road Tour" Ironi odwiedzili kraje, w których dotychczas nie grali czyli Australię i Nową Zelandię. Zespół na każdym koncercie występował jako headliner, trasa była wysprzedana do ostatniego miejsca. Kolejną ofiarą zmian w Iron Maiden padł perkusista zespołu Clive Burr, którego zastąpił perkusista- dowcipniś Nicko McBrain.

Ironi natychmiast zabrali się do pracy nad ich nową płytą (Piece Of Mind), którą nagrano w egzotycznym miejscu jakim jest niewątpliwie Nassau na Bahamach. Album ten zadebiutował na brytyjskiej liście przebojów na wysokim trzecim miejscu. Następnie zespół wyruszył w trasę koncertową, którą nazwano "World Piece Tour" po Wielkiej Brytanii. Potem były już koncerty na całym świecie, grupa grała dla coraz większych publiczności. Po raz pierwszy zarobili wielkie pieniądze. Na płycie tej znajdują się piosenki, które są już klasykami grupy np: znakomity "The Trooper" czy "Flight Of Icarus".

W 1984 roku zachwyceni sukcesami Maideni zaczęli nagrywać kolejną płytę. Sesja nagraniowa odbyła się również w Nassau. Płytę zatytułowano "Powerslave". Jest to bardzo dobra płyta zawiera takie utwory jak: "Aces High" (zaczynające się przemówieniem Churchila), "2 Minutes To Midnight" czy dwa wspaniałe utwory kończące płytę "Powerslave" i "Rime Of The Ancient Mariner". Ten drugi to najdłuższy utwór jaki kiedykolwiek wyszedł spod pióra muzyków zespołu, ma 13 minut 45 sekundy, jest to wspaniała opowieść oparta na wierszu angielskiego romantyka Samuela Taylora Coleridg'a. Tekst to narracja starego marynarza, który podczas uczty weselnej opowiada jednemu z gości niezwykłą historię o tym, jak niegdyś popełnił świętokradztwo zabijając na morzu albatrosa, zwiastuna pomyślności i ściągnął w ten sposób na siebie i na całą załogę straszną klątwę. "Slavery Tour" bo tak nazwano trasę promującą "Powerslave" dało fanom, bardzo profesjonalnie zrealizowane koncerty, okraszone efektami pirotechnicznymi czy wejściami na scenę podczas koncertu maskotki zespołu czyli Eddiego. Trasa zaczęła się za tzw. Żelazną kurtyną, w Polsce. Był to jeden z pierwszych zespołów, który zdecydował się tam zagrać. Lecz trzeba pamiętać że panowie z Iron Maiden zawsze powtarzają że grają dla ich fanów, a że w środkowej Europie fanów zespołu nie brakowało, więc zespół zdecydował się na zagranie tam kilku koncertów. W trzy tygodnie po wydaniu "Powerslave" znalazła się ona na drugim miejscu brytyjskiej listy przebojów.

Zespół bił rekordy popularności, na Rock In Rio Festiwal zagrali dla dwustu tysięcy fanów. Wyprzedano wszystkie bilety na koncert w Radio City Hall w Nowym Yorku, również w hali Long Beach Arena był komplet widzów. Podczas koncertu w tej właśnie hali zarejestrowano podwójną płytę koncertową "Live After Death", i video pod tym samym tytułem. "Live After Death" to jeden z najlepszych koncertów w historii heavy metalu. Na scenie Long Beach zabrzmiały takie kamienie milowe gatunku jak: "Powerslave", "The Trooper", "Aces High", "The Number Of The Beast" czy dokładnie opisany "Rime Of The Ancient Mariner". Album ten znalazł się na listach przebojów w Anglii na drugim miejscu, a video na pierwszym. Płyta ta jest uważana za jedną z najlepszych płyt koncertowych w historii muzyki metalowej. Nadal cieszy się nie słabnącą popularnością.

Kolejna płyta "Somewhere In Time" została wydana we wrześniu 1986 roku. Nagrywano ją w dwóch miejscach: w Nassau, gdzie zespół nagrywał płyty "Piece Of Mind" i "Powerslave", jak również w Monachium w Niemczech. Na tej płycie zespół zmienił trochę swój styl, po raz pierwszy dodał keyboardy do swojej muzyki, ale to w żaden sposób nie osłabiło ich stylu. Pierwszy singiel wykrojony z tego albumu, piosenka "Wasted Years" zawędrowała do dwudziestki najlepszych piosenek w Anglii. Ten album, również osiągał statusy złotej lub platynowej płyty praktycznie na całym świecie. Przed każdym koncertem pokazywano oślepiający spektakl, ale głównym daniem było pojawienie się Eddiego, który pojawiał się nad sceną jako nadmuchiwany cyborg z okładki "Somewhere In Time", przelatywał nad głowami grających muzyków, a następnie zatrzymywał się i balansował nad głową Nicko McBraina. Trasa "Somewhere On Tour" rozpoczęła się we wschodniej Europie na sześciodniowym festiwalu Hammersmith Odeon. Następnie wiosną 1987 roku zespół grał w Stanach Zjednoczonych skończył się w Japonii osiem miesięcy później.

Rok 1988 przyniósł fanom zespołu kolejną płytę, "Seventh Son Of A Seventh Son", jest to pierwszy w historii zespołu koncept album. Pierwszy singiel z tej płyty zatytułowany "Can I Play With Madness" zawędrował na trzecie miejsce w Wielkiej Brytanii, kolejne trzy single z tego albumu również znalazły się w pierwszej dziesiątce listy przebojów - niezły wyczyn, tym bardziej wielki że radio nie grało piosenek Iron Maiden w eterze. Trasa "The Seventh Tour Of A Seventh Tour" rozpoczęła się w Stanach Zjednoczonych. Wielkim wydarzeniem tej trasy było wystąpienie w roli headlinera na legendarnym festiwalu "Monsters Of Rock" w Castle Donington, jako suporty wystąpiły Kiss, grupa Dave'a Lee Roth'a, Guns And Roses i kumple Ironów zespół Helloween. Koncert ten obejrzało sto siedem tysięcy fanów. Po znakomitym koncercie na "The Monsters..." zespół rusza dalej w trasę, która objęła kilka festiwali między innymi: Birmingham NEC (dwudniowy) i sześciodniowy Hammersmith Odeon. Grupa zagrała również na słynnym stadionie piłkarskim Wembley Arena w Londynie.

Zespół postanowił, że rok 1989 będzie odpoczynkiem, nie będzie pracy nad nową płytą, nie będzie koncertów, po prostu wolne dni. Czas ten Bruce Dickinson i Adrian Smith wykorzystali na nagranie swojego solowego albumu. W listopadzie 1989 roku zespół zebrał się do kupy i wydał video "Maiden England". W styczniu 1990 roku ledwo po rozpoczęciu prac nad "No Prayer For The Dying" Adrian decyduje się na odejście od zespołu. Bruce zaproponował gitarzystę polskiego pochodzenia, który wystąpił na jego solowej płycie "Tattooed Millionaire" Janicka Gers'a. Gers występował także w grupie Iana Gillana i White Spirit. Janick po przesłuchaniu trafił do Iron Maiden.

W nowym składzie zespół zarejestrował w Steve's Barnyard studio album "No Prayer For The Dying". Pierwszego października nastąpiła premiera, album zadebiutował na drugim miejscu listy przebojów. Był to kolejny album, z którego singiel znalazł się na pierwszym miejscu listy przebojów w Anglii. Piosenka "Bring Your Daughter... To The Slaughter" awansowała na pierwsze miejsce listy przebojów przed Świętami Bożego Narodzenia roku 1990. Prace nad "Fear Of The Dark" zostały skończone w 1992 roku. Eddie przechodził transformację, ponieważ okładka dostarczona przez Dereka Riggs'a nie zadowoliła zespołu, tą złowieszczą okładkę którą widzimy na okładce tego longa namalował Melvin Grant. Trasa promująca album rozpoczęła się w pokrytej śniegiem Skandynawii. Zespół znów zagrał na Castle Donnington. Ten koncert został nagrany i wydany jako płyta pod tytułem "Live At Donnington". Trasa zakończyła się w listopadzie w Japonii.

W marcu 1993 roku Bruce Dickinson ogłasza że chce się całkowicie poświęcić swojej solowej karierze i po trasie "Real Live Tour" odejdzie od zespołu. Zespół po raz pierwszy wystąpił w Moskwie, w sumie dał czterdzieści cztery niesamowite koncerty w całej Europie. Podczas koncertów Bruce wyprawiał niesamowite rzeczy np: na koncercie w Donnington wspinał się po scenie, przyprawiając o zawał serca ochroniarzy.

Nowym wokalistą Iron Maiden został wokalista Wolfsbane Blaze Bayley. Blaze i Iron Maiden spotkali się już na trasie w 1990 roku kiedy to właśnie ówczesny zespół Blaze'a grał jako support dla Ironów. W 1995 roku wraz z nowym partnerem rozpoczęto pracę nad albumem "The X Factor". Nowy album nagrano w Steve's Barnyard Studios. Produkcją zajął się Nigel Green. Album ten zawędrował na ósme miejsce listy przebojów. W październiku 1995 roku rozpoczęła się trasa promocyjna. Pierwsze koncerty odbyły się na terenie Izraela i Republiki Południowej Afryki. Zespół grał jako gwiazda na koncercie w Brixton Academy. Następne koncerty odbyły się we wschodniej Europie, Ameryce i Japonii zespół zakończył występem na festiwalu "Monsters Of Rock" w Sao Paolo, koncert ten obejrzało pięćdziesiąt tysięcy fanów.

Rok 1997 - praca nad albumem "Virtual XI" trafnie zatytułowanym, ponieważ ta płyta była jedenastą studyjną płytą zespołu. Okładka płyty namalowana przez Melvina Granta przedstawia, chłopca który ogląda mecz piłkarski w wirtualnej rzeczywistości, nad nim widać Eddiego. Okładka ta mówi nam o wszechobecnej technologii, która zalewa cały świat. Refleksja na ten temat poruszona jest w piosenkach "Futureal" i "When Two Worlds Collide" z nowej płyty. Temat piłka nożna przewijał się przez całą karierę Iron Maiden, ponieważ są jej wielkimi fanami, dlatego zdecydowali się promować nowy album w bardzo nietypowy sposób. Grali koncerty jak również występowali na boiskach piłkarskich nie w roli obserwatorów ale jako gracze. Razem z zespołem grali: Paul Gascoigne, Ian Wright, Faustino Asprilla, Marc Overmars, Patrik Viera i Stuart Pearce, Stuart stał się wielkim fanem Iron Maiden. Virtualna jedenastka grała w całej Europie z tak znanymi nazwiskami jak: Anders Limpar w Szwecji, Gentile i Altobelli we Włoszech i ze sławnym Eusebio w Portugalii.

Pierwszy singiel z nowej płyty to "The Angel And The Gambler". Nakręcono do niego niesamowite video. W roku 1998 zespół wydaje również grę komputerową "Ed Hunter", gra mieści się na dwóch krążkach CD. Pierwszy to gra, drugi to dwadzieścia najlepszych piosenek grupy wybranych przez fanów w drodze głosowania w Internecie. Trasa "Virtual World Tour" trwała osiem miesięcy, zespół wystąpił w: Europie, Ameryce Północnej, Japonii i Ameryce Połudnowej.

A co się dzieje teraz w obozie Iron Maiden... styczeń 1999 roku. Odchodzi Blaze Baley a na jego miejsce powracają Bruce Dickinson i Adrian Smith. Bruce powraca do zespołu po sześciu latach a Adrian po dziewięciu latach nieobecności. Ironi grają teraz w sześcioosobowym składzie. Mają trzech znakomitych gitarzystów. Znakomitego wokalistę, basistę i perkusistę, któremu zawsze dopisuje poczucie humoru. W tym składzie Ironi biorą się do pracy nad nowym albumem. Prace zostają ukończone, a materiał został zarejestrowany w Guillaume Tell Studios w Paryżu, produkcją zajął się Kevin Shirley. Mastering wykonano w Sterling Sound w Nowym Yorku. Premiera nowego albumu została wyznaczona na dwudziestego dziewiątego czerwca 2000 roku, zatytułowano go "Brave New World" zawiera dziesięć znakomitych utworów w starym dobrym stylu. A tak o nowej płycie wypowiada się Steve Harris: "Jestem naprawdę dumny z tej płyty - mówi. Nie wiem, czy będzie to tylko atrakcja jednego sezonu i, szczerze mówiąc, nie bardzo mnie to obchodzi. W Maiden nigdy przecież o to nie chodziło. Nigdy nie byliśmy w modzie i pewnie nigdy nie będziemy. Ale jesteśmy wierni naszej muzyce, zrobiliśmy to, co chcieliśmy zrobić, przyjęliśmy ciosy od wrogów. Jeżeli o mnie chodzi, jedyne na czym nam zawsze zależało, to żeby nie zawieść naszych fanów. Mam nadzieję, że to nigdy nie nastąpi" - nic dodać, nic ująć.

Po wydaniu krążka Iron Maiden wyrusza na światową trasę i odwiedza nasz kraj, dając dwa koncerty: 20 czerwca w katowickim Spodku i dzień później w warszawskim Torwarze. W 2002 roku ukazuje się wydawnictwo zatytułowane "Rock In Rio" jest to zapis koncertu z dnia 19 stycznia 2001 roku, który odbył się na festiwalu Rock In Rio III w Rio de Janeiro, w obecności, bagatela 250 tysięcy fanów. Koncert ten mamy w wersji audio jak i DVD.

W tym samym roku ukazują się: składanka "Edward The Great", 16 utworów, które już znamy z wcześniejszych wydawnictw, a także "Eddie's Archive" i jest to Box Set zawierający utwory z koncertów zespołu m. in. z "Friday Rock Show Session 1979", "Reading Festival 1982", "Monsters of Rock Festival Donington 1988", "Beast Over Hammersmith", a także mamy "Best Of The B'Sides", czyli utwory z singli.

W roku 2003 mamy także kolejne wydawnictwo DVD i jest to "Visions Of The Beast", czyli zbiór wszystkich teledysków Iron Maiden.

Promując te dwa wcześniej wymienione wydawnictwa, zespół wyrusza na trasę "Give Me Ed...Till I'm Dead Tour 2003" i 3 czerwca melduje się w katowickim Spodku

Ale niewątpliwie ten rok, to rok albumu "Dance Of Death", który ukazał się we wrześniu. Pamiętamy także, całą historię związaną z wrocławskim koncertem w Hali Ludowej w ramach "Mystic Festival 2003", dla przypomnienia: 07 listopada koncert został przełożony z powodu grypy Dickinsona i kolejną datą okazał się 28 listopad. Koniecznie trzeba podkreślić fakt, że Iron Maiden w tym samym roku odwiedza Polskę po raz drugi.

W roku 2004 ukazuje się pierwsze z cyklu czterech DVD, które mają przedstawić nam historię zespołu. Tytuł tego wydawnictwa to: "The History Of Iron Maiden part I: The Early Years". Mamy tutaj pierwsze lata zespołu, do roku 1983 i trasy promującej krążek "Piece Of Mind".

W ramach promocji tego wydawnictwa zespół wyruszyl na światową trasę, no i oczywiście pojawil się w Polsce. Koncert odbyl się na Stadionie Śląskim w ramach "Mystic Festival 2005" w dniu 29 maja.
Smile

	Forum † Forum o zespole Death † Strona Główna -> Iron Maiden	Wszystkie czasy w strefie GMT
Strona 1 z 1